Hugo ve Nebula

Amerika’ya geldiğimiz zamandan beri kedi hasreti çekiyorduk Cüneyt ile.  Öyle ya, Türkiye’de ardımızda iki kedi bıraktık buraya gelirken.  Benim kedim Topik ve Cüneyt’in kedisi Peter’ı çok getirmek istememize rağmen yolun uzunluğundan korkup, onların iyiliği için Türkiye’de emin ellere teslim edip gelmiştik buralara.  Ama insan bir defa kedili eve alıştı mı kedisiz ev boş oluyor, eksik geliyor insana.  O yüzden ne zamandır kedilenelim diye düşünüyorduk.  En son ben siyah bir t-shirte tutunup taaa Türkiye’den buraya gelen Topik’in bir parça tüyünü sevmeye kalkınca durumun vahametini fark edip evimizdeki kalan en büyük eksiklerden biri olan kedi olayına el atmaya karar verdik.

Burada sokak kedisi yok gibi birşey.  Sokakta bulunan evden firar etmiş kedileri de haman hayvan barınağına götürüyorlar, kedi almak isteyenler de bu barınaklardan gidip ufak bir bağış karşılığında alabiliyor, böylece hayvancıkları barınak ortamından ve kafeste yaşamaktan da kurtarmış oluyorsunuz.  Cins kedi almak isterseniz breeder’lardan alabilirsiniz, ama hem çok pahalı hem de o kadar evsiz hayvan varken etik gelmedi bize.

İlaveten burada yavru kedileri acak iki kedi olarak evlat edinebiliyorsunuz.  Epey kedi yetiştirmiş biri olarak diyebilirim ki bence de çok doğru bir uygulama: hem psikolojik gelişimleri açısıdan daha iyi, hem de siz işte, okulda iken yanlız kalmıyorlar, birbirleri ile oynuyorlar bakması da rahat oluyor.

İşte böylece Eylül ayında bir pazar sabahı dellenerek kedi almaya gittik. 🙂

Tek yetişkin kedi mi alsak, yoksa iki yavru kedi mi alsak diye düçünürken gittiğimiz ilk barınakta ise süper şirin iki kedi yavrusu gördük. Önce acaip kararsız kaldık.  Öyle ya evden iki tane siyam yavrusu alalım diye çıkmıştık.

İlk aklımızı çelen Siyam kedisine benzeyen kedicik oldu.  Hem siyam karizması hem de surat ve patisindeki beyaz lekelerden gelen şapşal ifade bizi tavladı. O kadar kormuştu ki tir tir titriyordu!  Siyam kırması ile ilgilendiğimizi gören barınak yetkilisi, bu kediciğin çok ürkek olduğunu, kendini ancak kardeşi olan tekir kedicik yanında güvenli hissettiğini ve ikisini birlikte evlat edinmemizi önerdiğini söyledi. Tekir kedi almak hiç aklımızda yoktu, ama tekir olan kafes içinden bize o kadar şirin ve cin bir suratla baktı ki!  Dayanamayıp ikisini de alıp eve getirdik…

İlk iş isim bulmak… İki kedicik olunca isimler birbirini tamamlasın da istedik, en sonunda epey düşündükten sonra iki bilim-kurgu sever olarak, bilim kurgu edebiyatının en önemli iki ödülü olan Hugo ve Nebula isimlerinde karar kıldık.  Elbette ki hınzır ve cabbar olan tekir kedicik Hugo, pati ve suratında beyaz lekeler olan tırsak kedicik de Nebula ismini aldı. 🙂

Hugo, kahverengi-siyah tonlarında tekir desenleri olan bir Domestic Short Hair .  Bütün vücudu tekir olmasına rağmen patılerinin ucu beyaz, bir de boynunda beyaz bir benek var.  Çok güzel bal rengi-yeşil karışımı sürmeli gözleri ve upuzun rakun kuyruğuna benzeyen bir kuyruğu var.  Akıllı, sıcak kanlı ve de çooook yaramaz! 🙂

Nebula ise sonradan internetten öğrendiğimize göre Snowshoe denen bir siyam kırması imiş. İlk defa 1960’larda Amerika’da üretilmiş, artık ayrı bir cins olarak tanınıyor.  Mizacı siyamlara çok benziyor, ama onlarda daha iri oluyormuş, bir de suyu seviyormuş, hatta yüzenleri varmış.  Bizim şapşal Nebula ilk geldiğinde o kadar tırsaktı ki, bırakın yüzmeyi, saklandığı yerden çıkıp zor yürüyordu!

 

 

Evdeki ilk günlerde epey tırsaktılar, özellikle de Nebula! Hatta ciddi ciddi bu hayvan hep yatak altında yabani kalacaksa acaba geri mi versek diye bile düşündük.  Ama zamanla Nebula’nın çekingenliği azaldı.  Hala ani hareketlerden ürküyor olmasına rağmen yavaş yavaş sevgi böceği olma yolunda…

Hugo ile Nebula nasıl kardeş oluyor diye hiç sormayın, biz de bilmiyoruz… annelerine sormak lazım sanırım 😛

O kadar yakınlar ki birbirlerine, her an birlikte uyuyorlar, uyandıktan sonra birbirlerini yalıyorlar uzun uzunç  Sonra da süper eğlenceli bir şekilde birlikte oynuyorlar.  Seyretmek çok keyifli oluyor oyunlarını.

Bir de sabahları biz kahvaltı ederken günlük fıstık hakkını istemeye gelen sincapları kokluyorlar cam arkasından.  Yakalarlarsa ne yaparlar emin değilim, oyun oynayacak gibi görünmelerine rağmen oyuncakları olan tüy yumağını yedikleri günden beri şüphe ile bakıyorum sincapa olan ilgilerine! 🙂

Nebula’nın en büyük hobisi, biz PS3 oynarken televizyon sehpasına çıkıp ekrandaki hareket eden nesneleri patisiyle yakalamaya çalışmak. Nerede olursa olsun uçarak salona geliyor oyun sırasında.  Bir de sabahları kendi kendine guruldamaya başlıyor şapşal, daha sevilmeden instant guruldayan kedi olarak guruldaya guruldaya gelip kendini yere atıyor “sev beni” diye!

Hugo ise Cüneyt’e imprint oldu, sanırım onu annesi sanıyor.  Cüneyt ne zaman bir yere otursa, iş yaparken de dahil çıkıp kucağına kuruluyor.  Eh, Cüneyt de durumdan pek şikayetçi sayılmaz! 😉